Αλλά ο ιστότοπός σας, οι πελάτες σας, χρειάζονται ή όχι. Πώς να είστε επιτυχημένοι στο διαδίκτυο. Δεν υπάρχουν κόλπα ή μυστικά αλλά μόνο ενσυναίσθηση.

Ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα που πρέπει να κάνει μια εταιρεία, ένας διευθυντής μάρκετινγκ ή ένας webmaster ή κάποιος άλλος όταν σχεδιάζει ή επεξεργάζεται τα περιεχόμενα ενός ιστότοπου είναι: αλλά είναι αυτό χρήσιμο για τον χρήστη;

Λοιπον ναι. Νομίζεις, έστω και με κάποια αλαζονεία, ότι γνωρίζεις τους πελάτες σου καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον και επομένως ότι ξέρεις ακριβώς πώς να ικανοποιείς τις ανάγκες τους, ότι ξέρεις τι ψάχνουν, τι θέλουν, τι χρειάζονται και κυρίως γιατί πρέπει να διαβάζουν αυτά που δημοσιεύονται.

Τίποτα από αυτά δεν είναι αλήθεια. Δεδομένα στα χέρια, μετά τη δημοσίευση και μετά από μήνες ανάλυσης με το Google Analytics, τον Διαχειριστή ετικετών Google και την Κονσόλα Google, καθώς και, όποτε είναι δυνατόν, την ανάλυση σε προφίλ κοινωνικών δικτύων, είναι σαφές ότι τίποτα δεν έχει γίνει απολύτως κατανοητό. Πάντα λέω ότι ο ιστότοπος δεν είναι ένα κουτί όπου βάζεις τα πάντα σύμφωνα με μια λίγο πολύ προκαθορισμένη σειρά, αλλά είναι ένα μέρος (site=μέρος) όπου πραγματοποιούνται οι σχέσεις ή μάλλον όπου πρέπει να πραγματοποιούνται, η λεγόμενη γενιά οδηγών. Δεν χτίζουμε σχέσεις με το κοινό που μας παρακολουθεί επειδή βάζουμε όλα τα pdf του προϊόντος στο διαδίκτυο σε λειτουργία με δυνατότητα λήψης. Και ακόμα χειρότερα, δεν γράφεται πουθενά ότι αφού είμαστε στην πρώτη σελίδα με μια ενδιαφέρουσα λέξη κλειδί που δημιουργεί πολλές επισκέψεις, αυτές μετατρέπονται από σημείο σε σημείο σε επαφές και μετά σε παραγγελίες. Λοιπόν όχι! Ψευδής!

Αντίθετα, ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πλήρως αν αυτά που δημοσιεύουμε είναι πραγματικά χρήσιμα για τον επισκέπτη αλλά και για εμάς. Προσπαθούμε να καταλάβουμε ποιες σχέσεις είναι δυνατές με βάση αυτά που δημοσιεύουμε. Είναι ένα πραγματικό παιχνίδι ρόλων όπου τα συναισθήματα, οι ανάγκες, η περιέργεια είναι τα κύρια στοιχεία στα οποία βασίζεται η σχεσιακή μας ικανότητα. Εδώ παίζουμε για την επιτυχία.

Για παράδειγμα, πολλοί πιστεύουν, ακόμη και οι συνάδελφοί μου, ότι μια ενότητα αφιερωμένη στις ειδήσεις θα μπορούσε να είναι ένας ενδιαφέρον και απλός τρόπος (όχι τόσο) για την αύξηση του αριθμού των επισκεπτών στον ιστότοπό μας, μόνο για να αυξηθεί επίσης ο συντελεστής εγκατάλειψης, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Και τόσο κάτω με τα άρθρα αφιερωμένα στο νέο προϊόν που μόλις κυκλοφόρησε στην αγορά, το περίπτερο σε μια τέτοια έκθεση, τις ευχές για τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, τις τελευταίες συλλογές άνοιξη/καλοκαίρι και ούτω καθεξής. Ναι, φτάνουν μερικές περισσότερες επισκέψεις, ίσως και περισσότερες από λίγες, αλλά τελικά η προσπάθεια που γίνεται για τη δημοσίευση ως προς τις ώρες εργασίας δεν ακολουθεί καθόλου τα οικονομικά έσοδα που συχνά είναι μηδενικά, τη λεγόμενη εξαγορά, την αναλογία επένδυση/αποτέλεσμα

Γιατί; Γιατί πολύ απλά δεν κάναμε στον εαυτό μας το μοιραίο ερώτημα: Είναι απαραίτητο; Και για τι είναι αυτό; Και ειδικά σε ποιον;

Ας πάρουμε την τυπική ανάρτηση ή άρθρο που δημοσιεύεται: Βρισκόμαστε στην Έκθεση Cersaie on date tot stand tot… Embeh; Και ποιος νοιάζεται; Λίγες επισκέψεις στην ανάρτηση, κανείς δεν καλεί για πληροφορίες. Κλασσικός.

Αλλά το δύσκολο για πολλούς πελάτες να καταλάβουν είναι ότι ο ιστότοπος δεν πρέπει να είναι η φυσική προέλευση της ψυχικής σύγχυσης που κυριαρχεί στην εταιρεία, αλλά πρέπει να είναι μια διεπαφή για τη διευκόλυνση, την ικανοποίηση και την ενίσχυση των σχέσεων. Και οι σχέσεις ενισχύονται οπωσδήποτε μέσω του διαλόγου, όπου είναι δυνατόν, αλλά πάνω από όλα απαντώντας σε συγκεκριμένα, σοβαρά ερωτήματα και ανάγκες που έχουν ή μπορεί να έχουν οι πελάτες. Δηλαδή, είναι απαραίτητο να απαντηθεί το ερώτημα: είναι απαραίτητο; Χρήσεις! Και πώς πρέπει να εξυπηρετεί; Σε τι υποτίθεται ότι είναι; Γιατί πρέπει να είναι χρήσιμο και πάνω από όλα ΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ αυτό που δημοσιεύετε.

Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και να πιστεύουμε ταπεινά ότι δεν είμαστε το κέντρο των ενδιαφερόντων των πιθανών πελατών μας, ότι εμείς πρέπει να πάμε ΠΡΟΣ τους πελάτες μας όπως λέει πάντα ο αγαπητός Mauro Lupi, ότι είμαστε που πρέπει να ανοιχτούμε στους άλλους, ότι εμείς χρειαζόμαστε τους άλλους για να βγάλουν τα προς το ζην, όχι το αντίστροφο. Εταιρείες όπως η Coca-Cola, η Sony, η HP, η P&G είναι οι πρώτες που διδάσκουν πώς η επωνυμία είναι μια ασταθής αξία που εξαρτάται από την ικανότητά μας να ανταποκρινόμαστε σε ανάγκες που δεν είναι δικές μας. Αν δεν μάθουμε αυτό το απλό αλλά πολύπλοκο κόλπο των εξαρτημάτων, δεν θα έχουμε ποτέ τον απόλυτο έλεγχο του τι συμβαίνει «στο σπίτι» στο διαδίκτυο, αλλά θα είμαστε πάντα στο έλεος του γκουρού σε υπηρεσία που έχει το μαγικό ραβδί μόνο για να αποτυγχάνει παταγωδώς μπροστά στα γεγονότα.

Τελικά, δεν υπάρχει καθορισμένη λίστα με πράγματα που πρέπει να κάνετε, δεν υπάρχει μέθοδος που να μπορεί να διδαχθεί. Υπάρχει όμως συνείδηση. Πρέπει να γνωρίζουμε τι κάνουμε, τι δημοσιεύουμε και να απαντάμε στις ερωτήσεις που μας κάνουν πάντα οι διαδικτυακοί συνομιλητές μας, κάθε φορά που ανοίγουν μια από τις σελίδες μας: "Μα τι χρειάζομαι αυτά τα πράγματα;"