Η αντίστροφη αναλογία δυσκολίας σπουδών και χαράς για το αποτέλεσμα

Τις προάλλες απολάμβανα ένα ωραίο τσάι από βότανα τζίντζερ και λεμόνι, καθισμένος σε ένα τραπέζι στο συνηθισμένο μου μπαρ, στην υπέροχη παλιά πλατεία, στο Μπέργκαμο: Έμοιαζα σαν κάτι βγαλμένο από μια σελίδα του Wodehouse, συν τον ήλιο και έναν πολύ γαλάζιο ουρανό , που το ονειρεύονται στο Shropshire.
Ξαφνικά, αυτή η ηλύσια ατμόσφαιρα διακόπηκε από την έκρηξη των κροτίδων, τις εκφοβιστικές κραυγές και τις φωνές του γηπέδου.
Πολύ λιγότερα θα ήταν αρκετά για να απελευθερωθεί ο δαίμονας που κοιμόταν μέσα μου: σηκώθηκα να δω σε τι οφείλεται αυτό το εκπρόθεσμο καρναβάλι, έτοιμος να πολεμήσω, αν χρειαστεί, με τους ταραχοποιούς στην υπηρεσία.
Είδα μια αταίριαστη ομάδα νέων με, στο κέντρο, ένα κοριτσάκι, ντυμένο σαν την προσκυνητή Μαντόνα και φορώντας ένα είδος δάφνινο στεφάνι ελαφρώς μεγάλου μεγέθους στο κεφάλι της.
Ως σκήπτρο κρατούσε ένα φτηνό μπουκάλι αφρώδους οίνου, με το οποίο, μεταξύ μιας γουλιάς και της άλλης, ράντιζε τους συνεργάτες του.
Κατάλαβα, μόνο τότε, ότι επρόκειτο για ένα πάρτι αποφοίτησης ή, καλύτερα, για έναν δημόσιο πρόλογο στο πραγματικό πάρτι, το οποίο, φαντάζομαι, θα γινόταν το βράδυ, σε κάποιο κατάλληλο μέρος.
Αντλώ το σύνθημα από αυτό, για ένα σχόλιο μου, αόριστα όξινο, σχετικά με τη διαφορά μεταξύ καινοτομίας και παρακμής σε ορισμένα, ας πούμε, ακαδημαϊκά έθιμα.

Η καινοτομία ενός σχολείου χωρίς… εξετάσεις, αλλά με περισσότερη ωριμότητα

Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας εξέλιξης και μιας εξέλιξης είναι τραγική και πολύ επίκαιρη

Αυτό, αφού το θέμα της διάκρισης μεταξύ εξέλιξης και μετεξέλιξης, δεδομένων των καιρών, είναι πολύ επίκαιρο.
Και εδώ μου φαίνεται ότι πρέπει να μιλάμε για ενέλιξη: εξάλλου, μετεξέλιξη με δύο πρόσωπα.
Το πρώτο πρόσωπο είναι αυτό της σοβαρότητας κάποιων προσόντα: Μου φαίνεται σημαντικό ότι, λόγω της σημαντικής μείωσης του επιπέδου προετοιμασίας των πρόσφατων αποφοίτων και της δυσκολίας του μάθημα πτυχίου, αντιστοιχεί σε μια εντελώς δυσανάλογη και σίγουρα όχι νηφάλια έμφαση στην επιτυχία.
Εν ολίγοις, κάποτε η αποφοίτηση ήταν κάτι πολύ σοβαρό και συχνά πολύ επιλεκτικό: σήμερα αποφοιτούν, συγχωρούν, σκυλιά και γουρούνια, με μόρια και κατακερματισμό εξετάσεων, βαθμολογίες και ευκολία.
Και, όταν επετεύχθη ο πολυπόθητος στόχος, γινόταν με χαρά, αλλά και ψυχραιμία: το πολύ, στην τελετή παρευρέθηκαν οι γονείς ή η αρραβωνιαστικιά, με τις καθιερωμένες φωτογραφίες.
Όταν αποφοίτησα, όμως, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος εμφανίστηκαν: ήταν τέτοιες στιγμές.
Εν ολίγοις, το "mons peperit murem" θα ήταν σαν να λέμε: πολύ φασαρία για το τίποτα.

Στη Μπολόνια, στο σχολείο και στη δουλειά, ο κόσμος εξακολουθεί να πηγαίνει σε Ducati και Lamborghini

Η ακαταμάχητη επιθυμία να εμφανιστείς, να μοιραστείς, να εκλαϊκεύσεις οτιδήποτε

Το δεύτερο πρόσωπο αφορά αυτή την επιθυμία να εμφανιστείς, να μοιραστείς, να εκλαϊκεύσεις οτιδήποτε: κάποτε αποφοίτησαν ποιητές όπως ο Δάντης, ο Πετράρχης, ο Μποκάτσιο, ο Αριόστο, ο Τάσο. Όχι ο Bonvesin de la Riva ή ο Leonardo Giustinian.
Αντίθετα, αυτά τα παιδιά, που γράφουν "αφ 'ετέρου" (στοΠανεπιστήμιο του Μπέργκαμο), στεφανώνονται: αυτογιορτάζουν, μετά από ογδόντα σελίδες διατριβών για τα πιο πεζά και γελοία θέματα, πιστεύοντας τους εαυτούς τους κύριους του κόσμου και της γνώσης.
Μια γενιά μειονεκτούντων ανθρώπων, γεμάτη κόμπλεξ, αλλά που πιστεύουν ότι είναι ιδιοφυΐες επειδή ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί με φυσικό αέριο τους συνεχάρη με τις πιο εύθυμες επαίνους.
Και ξεφεύγουν το prosecco και τραγουδούν τις χορωδίες τους balenghi, ενώ η ορχήστρα του Τιτανικού παίζει πόλκα και ο κολοσσός βουλιάζει υποκλίνοντας.
Και αυτή θα ήταν η εξέλιξη; Είναι αυτή η καινοτομία; Αλλά ούτε καν από όνειρο: η εξέλιξη, η καινοτομία, προκύπτουν από τη σοβαρότητα και τη δέσμευση, που, βήμα προς βήμα, αλλάζουν τον κόσμο.
Αυτό είναι απλώς βαρβαρότητα: το να αγνοείς τα βασικά στοιχεία του πολιτισμού δεν σημαίνει να είσαι ελεύθερος, αλλά να είσαι τρωγλοδύτης.

Πώς να μάθετε να κολυμπάτε στην ταραγμένη θάλασσα των νέων τεχνολογιών

Μια αμήχανη τάξη διδασκαλίας και αυτοαναφορικές και υπερπροστατευτικές οικογένειες

Δεν φταίνε για όλα, προσέξτε: δίνουν σε αυτούς τους καταπληκτικούς μαθητές τρίτης τάξης ένα μεγάλο χέρι τάξη δασκάλου ντροπιαστικές και αυτοαναφορικές και υπερπροστατευτικές οικογένειες.
Γονείς που νομίζουν ότι γέννησαν έναν Λεονάρντο ντα Βίντσι, αν το παιδί δεν διορθώσει σοβαρές αποτυχίες και ξεφύγει με το σπρώξιμο, μέχρι τον πολυπόθητο τελικό θρίαμβο.
Και το θέμα, κόρη των αξιώσεων δόξας των μέτριων οικογενειών, είναι ακόμη και η μετάβαση στο λύκειο: η ευνοϊκή έκβαση των τελικών εξετάσεων, ή μάλλον των πιο γελοίων και μπανάλ τεστ, στα οποία, για να αποτύχεις, πρέπει πραγματικά να βάλτε τον εαυτό σας στη δέσμευση, γιορτάζεται με τελετουργίες πολύ παρόμοιες με αυτές του πανεπιστημίου, συμπεριλαμβανομένης της πλύσης κρασιού.
Έτσι, βυθιζόμαστε στο τίποτα: υψώνουμε την απλή εμφάνιση στον ουρανό και χάνουμε από τα μάτια μας τις ουσιαστικές αξίες.
Και αυτό είναι παρακμή: είναι απόλυτη αποκέντρωση.
Για να μην πω ότι μου έστειλαν ένα εξαιρετικό τσάι από βότανα παρεμπιπτόντως, αυτοί οι Βεδουίνοι!

Καινοτομία δεν είναι η αντίθεση στον τεχνικό και ανθρωπιστικό πολιτισμό